De grootste kracht van AZT? Zonder twijfel onze medewerkers! Daarom zetten we ze graag in de kijker. 👇

Wendy Schepers vertelt waarom ze al 26 jaar met plezier bij AZT werkt. ❤️

“Het familiale is wat AZT voor mij speciaal maakt. Ook al zijn we de laatste jaren sterk gegroeid, toch blijft die familiale sfeer nog heersen. Komen werken voelt als thuiskomen in een veilige haven waar je jezelf kan zijn en waar je gesteund wordt als het privé wat minder gaat. Collega’s zijn als familie voor mij. Zoals in elke familie is het hier natuurlijk niet elke dag rozengeur en maneschijn. Maar net omdat we familie zijn, zorgen we voor elkaar en helpen we elkaar bij moeilijkheden. Als je op zoek bent naar verbinding en hier zelf ook op inzet, krijg je verbinding.”

“Die huiselijke sfeer dragen we ook over naar onze patiënten. De nood aan psychische zorg blijft alleen maar groeien in onze maatschappij. Mentale gezondheid geraakt meer en meer uit de taboesfeer, want iedereen merkt hoe cruciaal het is. Wij doen hier belangrijk werk, en het voelt goed om daar deel van uit te maken.”

Kim Fornhoff, HR-medewerker, is sinds 7 jaar bezeten door de AZT-microbe. Ze vertelt waarom ze zich een trotse ambassadeur van AZT voelt. 👇

“Toen ik bij AZT kwam solliciteren, voelde ik meteen: ja, dit is het! Ik was meteen verkocht door de sfeer en omgang met elkaar. Hier ben je geen nummer, maar eens mens. En mensen staan hier centraal. In de tussentijd heb ik met zo veel mensen een hechte band opgebouwd. Wanneer je hier door de gang loopt, voel je meteen verbinding met je collega’s.”

“Bij AZT is iedereen gelijk, met wederzijds respect voor elkaar. Ook in een overleg met de directie kan ik gewoon mezelf zijn en heb ik niet het gevoel dat er een hiërarchie heerst. Daardoor ervaar ik veel vrijheid om zelfstandig te werken en initiatieven te nemen. Dat in combinatie met een interessant takenpakket en het sociale aspect, doet me elke dag met plezier naar het werk komen. Zeker wanneer ik naar jobbeurzen kan gaan, ben ik volledig in mijn nopjes.”

“De aandacht voor het menselijke is niet alleen iets wat leeft tussen collega’s onderling, maar ook van bovenaf. Zo ben ik heel trots om betrokken te zijn bij het project Veerkracht, waar onze organisatie toch wel een voortrekker in is. Het principe is dat iedereen binnen de organisatie recht heeft op gezondheidscheques ter waarde van 300 euro. Daarmee kan je sessies bij een psycholoog of een coach boeken om je mentaal welzijn te ondersteunen of als je gewoon een luisterend oor nodig hebt. Het stigma rond mentale gezondheid wegwerken start bij onze eigen medewerkers.”

“Ook als je problemen in je persoonlijk leven ervaart, kan je binnen de organisatie bij iedereen terecht om samen een oplossing te zoeken. Door onze open cultuur kan je gewoon bij iemand binnenstappen voor hulp. Als AZT-medewerker sta je er nooit alleen voor.”

Saskia Dekoninck werkt sinds twee jaar met veel enthousiasme als zorgkundige bij WZC Passionisten. 👇

“Ik werkte 13 jaar lang als zorgkundige in een ander woonzorgcentrum, maar ik haalde weinig voldoening uit mijn job. Ik kon mijn werk niet doen volgens mijn normen en waarden, omdat bewoners er eerder als een nummer behandeld werden. Hier bij WZC Passionisten is er wèl zorg op maat, met oog voor ieders behoeften. Alles staat in het teken van de bewoner.”

“We vinden het belangrijk dat bewoners hun gewoonten van thuis kunnen overnemen. Slaapt iemand graag uit, dan wordt dat gerespecteerd. De bewoners beslissen zelf hoe ze hun dag willen indelen. Sommigen hebben veel structuur nodig, anderen willen net geen structuur. Door de tijd te nemen om bewoners te leren kennen en écht naar hen te luisteren, kunnen we gepersonaliseerde zorg bieden.”

“Er wordt geluisterd naar ons als zorgdrager en als medewerker. We mogen allemaal onze eigen mening en visie geven, want met iedereen samen kom je tot de beste oplossing. AZT is een warme organisatie waarin het menselijke aspect voorop staat, en we hebben een hecht team. We zijn er voor elkaar, ook in mindere dagen.”

“Ik ben eigenlijk bij AZT terechtgekomen op aanraden van mijn schoonouders. Zij hebben heel hun leven in het psychiatrisch ziekenhuis gewerkt, mijn schoonmoeder als sociaal assistent en mijn schoonvader als bewegingstherapeut. Zij zijn intussen met pensioen, maar nog nauw verbonden met de organisatie, want er wordt veel gedaan voor gepensioneerden. Zij zijn heel blij voor mij dat ik nu ook bij AZT werk.”

“De zorg, dat was voor mij een roeping van jongs af. Ik heb bewust voor de ouderenzorg gekozen, omdat ik hier het verschil kan maken. Ik wil ouderen de zorg geven die ze nodig hebben en ervoor zorgen dat zij waardig oud kunnen worden. In een algemeen ziekenhuis zou ik niet willen werken, want daar verblijven patiënten maar een korte tijdspanne, waardoor je hen niet leert kennen. Ik heb een heel nauwe band met de bewoners, zij zijn een stukje familie voor mij. Dit is niet puur werk, het is meer dan dat.”

Ludo Duerinckx werkt als kinesist bij WZC Sint-Alexius. Na 16 jaar komt hij nog steeds elke dag met hart en ziel werken. 👇

“Ik herinner me mijn sollicitatiegesprek nog alsof het gisteren was. Ik vreesde dat ik tegen de andere kandidaten geen schijn van kans maakte zonder ervaring in de ouderenzorg. Toen ik de volgende dag een telefoontje kreeg van de directeur zorg, ging ik uit van slecht nieuws. Toen ze zei: ‘Ludo, je bent weerhouden.’, zuchtte ik: ‘Ja, ik dacht het al wel.’ Na een moment stilte antwoordde ze: ‘Euh, weet je wel wat ik gezegd heb? Je hebt de job!’ Tot op de dag van vandaag maakt ze daar nog altijd grapjes over.”

“Ik heb me nog geen enkele dag beklaagd dat ik 16 jaar geleden de keuze heb gemaakt om hier te beginnen, en ik denk eerlijk gezegd niet dat ik hier ooit ga weggaan. Geregeld krijg ik wel aanbiedingen, maar ik geloof er niet in dat het gras elders groener is. Ik weet heel goed dat AZT een stabiele weide is, een solide werkgever waar ik me gewaardeerd voel.”

“Wat ik belangrijk vind en wat ik hier apprecieer, is dat we allemaal als collega’s samenwerken. Ik heb niet het gevoel dat de hoofdverpleegkundige boven ons staat. Er is eindeloos veel respect voor alle collega’s. Iedereen vervult een even nuttige rol en we helpen elkaar daarin als team, los van onze functie.”

“Naast mijn werk in het woonzorgcentrum ben ik zelfstandig kinesist en heb ik een druk gezinsleven, dus mijn dagelijks leven is erg gestructureerd. Ik vind het fijn dat ik hier op het werk net géén vast dagschema heb. Daardoor ben ik elke dag benieuwd met wie ik op de werkvloer ga staan en hoe ik die dag mijn agenda ga samenstellen, afhankelijk van de noden die er zijn. Je werkt met mensen, dus je kunt niet alles inplannen. Zo maak ik ook graag tijd met de familie van de bewoners, om de mensen in hun totaliteit te leren kennen, los van enkel hun lichamelijke ongemakken. Die achtergrondinformatie is voor mij cruciaal om bewoners beter aan te voelen en eventuele weerstand te kunnen wegwerken. Zo kunnen we samen met de familie werken aan het welzijn en het functioneren van de bewoners.”

Jolien Meijer van Putten startte haar loopbaan bij AZT als stagiair woon- en leefbegeleider bij WZC Sint-Alexius. Daar zette ze een kunstproject op poten, waarmee ze meteen haar passie voor creativiteit liet zien. Intussen werkt ze als creatief begeleider voor de hele zorggroep, zowel in de geestelijke gezondheidszorg als in de ouderenzorg. Vol enthousiasme vertelt ze over haar job:

“Als creatief begeleider wil ik mensen stimuleren in hun creativiteit. Dat klinkt misschien simpel, maar het heeft een diepe impact: kunst maken versterkt je eigenwaarde, helpt je om stress los te laten en zorgt voor verbinding. Dat proces kan je niet forceren; daarom schep ik een uitnodigend klimaat waar mensen zin krijgen om te creëren. Voor mij is kunst taal geven aan wat je niet kan verwoorden. Met een psychische kwetsbaarheid heb je daar nog meer nood aan, want onze gevoelswereld is groot en complex.”

“Bij AZT heb ik al verschillende kunstprojecten mogen opstarten en vormgeven. Zo is er de kunstklas Artinus voor mensen met een psychische kwetsbaarheid. Twee keer per week komen we samen om te creëren en daarover te reflecteren. Eén avond per week organiseer ik een open atelier, specifiek voor patiënten in opname. Het is geen therapie, dus mensen komen vrijblijvend langs. Binnen de ouderenzorg ben ik ook enkele initiatieven aan het opstarten, zoals de Crea-Club in WZC Sint-Alexius. Ik wil graag families stimuleren om met hun vader of moeder langs te komen en samen iets te maken. Het resultaat moet niet mooi zijn, maar wel waardevol: een blijvende herinnering.”

“Mijn ambitie is ervoor te zorgen dat mensen durven kijken naar de wereld van psychische kwetsbaarheid. Dankzij kunst kunnen ze dieper kijken en de achterliggende kracht zien. Ik droom van een reizende tentoonstelling over het hele land, als een soort mini-Guislain museum. Niet gewoon een visuele expo waar je even gaat kijken, maar een evenement met gedichten, muziek, interactie en verbinding. Ik heb altijd een hele waaier aan ideeën, en we zien wel wat uiteindelijk doorheen de trechter van de realiteit past.”

Jens Vandoorslaer startte bijna 1,5 jaar geleden als verpleegkundige op de afdeling verslavingszorg. Hij vertelt waarom hij koos voor een job bij AZT:

“Na het middelbaar wist ik niet meteen welke richting ik uit wilde. Na een jaar industrieel ingenieur besliste ik een heel andere weg op te gaan: verpleegkunde! Tijdens mijn studies voelde ik meteen een klik. Ik ben van nature verlegen en introvert, maar ik bloeide er helemaal open.”

“Tijdens mijn opleiding deed ik twee psychiatrische stages. Ik maakte kennis met de doelgroep verslaving en dat beviel me echt. Toen ik de vacature bij AZT voorbij zag komen, was het alsof alles op zijn plaats viel. Ik had al veel goede dingen gehoord over de organisatie, dus ik aarzelde geen moment om te solliciteren. Tijdens het sollicitatiegesprek met Leen, het diensthoofd, voelde ik al dat er veel belang wordt gehecht aan het welbevinden van medewerkers. Dat gevoel klopte helemaal: ik kreeg hier een warme ontvangst in een hecht team waar je volledig jezelf kan zijn met je eigen gekke kantjes. Ik stond er versteld van hoeveel vrijheid en vertrouwen ik meteen kreeg, met de nodige ondersteuning.”

“Het beeld over verslavingen klopt niet. Mensen denken dat je een keuze hebt en dat het een kwestie is van ‘karakter hebben’ om van een verslaving af te geraken. Maar zo werkt het helemaal niet. Als je het ongeluk hebt om geboren te worden met een aanleg voor verslaving en je hebt veel meegemaakt, dan snap ik heel goed dat je daarmee probeert te overleven. Hier proberen we niet enkel mensen van de verslaving zelf af te helpen, maar we helpen hen met het totaalpakket: huisvesting, familiegesprekken, enz. Als we hen zomaar zouden droppen in dezelfde situatie, dan is de stap naar herval snel gezet. Daarom geven we veel aandacht aan de thuissituatie van de patiënten.”

Eva Sas startte in december 2023 als ergotherapeut bij AZT. De ervaringen over haar eerste job deelt ze hier:

“Tijdens mijn studies ergotherapie moest ik stage lopen in de psychiatrie. Ik vond dat initieel best spannend, want ik had daar een bepaald beeld bij. Dankzij mijn stage is mijn blik echter helemaal veranderd: ik besefte dat patiënten in een psychiatrisch ziekenhuis heel normale mensen zijn met een psychische kwetsbaarheid. Dat was een enorm fijne stage, dus mijn interesse was gewekt om in de psychiatrie te werken.”

“Ik was dan ook heel blij dat ik bij de Alexianen Zorggroep Tienen kon starten. Ik werk 50% op de afdeling ouderenpsychiatrie en 50% in de mobiele equipe, een team binnen het psychiatrisch ziekenhuis dat inspringt om medewerkers te vervangen. Die wisselwerking van enerzijds op een vaste afdeling en anderzijds telkens ergens anders te werken, vind ik enorm boeiend!”

“Soms moet ik plots inspringen bij ziekte van een collega, dus dat vergt wel wat flexibiliteit en out-of-the-box denken. Ik doe daardoor ook dingen die buiten mijn discipline vallen, waardoor ik uit mijn comfortzone ga en heel veel bijleer. Intussen heb ik al op alle afdelingen van het ziekenhuis gewerkt, elk met hun eigen expertise en werking. Als starter is het heel interessant om van alles te proeven en te ervaren wat mij het meeste ligt.”

“Door mijn job bij de mobiele equipe heb ik mezelf al positief verrast. Vooraf had ik wat schrik of ik dit wel zou kunnen, en ik heb mezelf de afgelopen maanden al verbaasd over tot wat ik in staat ben. Ik vind het ook positief dat ik geregeld appreciatie krijg van patiënten, die dankbaar zijn voor wat ik doe. Daarnaast zijn de collega’s super: ook al werken we meestal op een andere afdeling, toch is de mobiele equipe een heel hecht team waarop je kan rekenen.”

Dominiek Van Laere is een gepassioneerde leerkracht bij De Radar. Zij vertelt wat haar al 25 jaar boeit in deze job:

“Jongeren komen naar ziekenhuisschool De Radar tijdens hun opname in het psychiatrisch ziekenhuis. Het doel is om de stoel in de thuisschool warm te houden. Concreet wil dat zeggen dat wij als leerkrachten in contact zijn met de thuisschool van de jongeren en afspreken welke vakken wij met hen doen, zodat ze geen jaar zouden verliezen. Onze focus ligt vooral op de hoofdvakken, aangezien ze 5-7 uur per week les volgen naast hun therapiesessies.”

“Het verschil met een gewone school is dat ik individueel of in kleine groepjes van 2-3 aan de slag kan met mijn leerlingen. Daardoor kan ik hen gepaste zorg geven, wat niet mogelijk is in een klas van 25 leerlingen. Ik voel dat ik iets beteken in hun leven, dat ik verandering teweegbreng. Dat geeft mij enorm veel voldoening.”

“In het begin zijn de jongeren soms sceptisch en staan ze negatief tegenover school. Daarom zetten we in op het ik-versterkend project: we leren elkaar kennen en bouwen vertrouwen op. Pas daarna gaan we echt aan de slag. Bij De Radar geven we ‘lessen met een plus’: we leren leerlingen om de regie van hun eigen leren in handen te nemen. Wat zijn je talenten, zit je wel op je plek? Soms proberen we hen via alternatieve trajecten terug aan het leren te krijgen, bv. door te studeren voor hun rijexamen.”

“Zelf heb ik Engels en Duits gestudeerd. Hier in De Radar geef ik echter veel meer vakken: ook Nederlands, humane vakken, voeding, verzorging, … Natuurlijk ben ik daar geen specialist in, maar dat hoeft niet. We geven individueel les, dus dan zoek ik samen met de jongeren de info op die we nodig hebben. Zo leren zij ook hoe je zelfstandig kan studeren.”

Meer weten over De Radar? Bezoek dan zeker https://www.deradar.be/

Atta Fateh Khan werkt sinds 4 jaar bij WZC Huize Nazareth als onderhoudsmedewerker. Hij vertelt waarom hij elke dag met de glimlach komt werken:

“Wanneer ik de dag start, heb ik niet het gevoel dat ik kom werken. Integendeel, het voelt als thuiskomen. Mijn collega’s en de bewoners zijn intussen familie geworden. Alle medewerkers hier hebben een even belangrijke, gelijkwaardige job. Ik ervaar geen onderscheid tussen het onderhoud of de directie, wat zeker niet overal zo is. Met ludieke grapjes zorgen we voor een goede werksfeer. Wij moeten ons goed voelen, zodat we goed kunnen zorgen voor de bewoners.”

“Sinds een tijdje hebben we een nieuwe visie: ons takenpakket beperkt zich niet meer enkel tot het onderhoud. Het is officieel deel van onze taak om tijd te spenderen met de bewoners. Ik luister naar hun levensverhaal, geef hen eten en koffie, en doe soms zelfs een wandeling met hen. Doordat zij mij continu zien, heb ik een heel nauwe band met de bewoners. Ik ken hen heel goed, en weet wat zij belangrijk vinden.”

“Zo hebben enkele kamers onlangs nieuwe gordijnen gekregen, want de oude waren aan vervanging toe. Eén van de bewoners was een beetje jaloers, want hij wilde ook mooie, nieuwe gordijnen. Dat klinkt misschien banaal, maar voor hem was dat heel belangrijk. Dus heb ik voor hem ook nieuwe gordijnen geregeld. Je kan je niet voorstellen hoe blij hij daarmee was. Nu, 3 weken later, is hij nog altijd bezig over zijn nieuwe gordijnen. Voor mij kostte dat weinig moeite, maar ik heb die man er heel gelukkig mee gemaakt. Zoiets geeft mij veel voldoening.”

“Vanuit de directie krijgen wij veel vrijheid om onze job zelf in te vullen. Daardoor bepaal ik zelf wat ik kan betekenen voor de bewoners, wat mij enorm motiveert. Ik behandel mensen steeds zoals ik zelf behandeld wil worden. Doordat ik de bewoners heel goed ken, kan ik inspelen op hun noden. Ik krijg daar veel appreciatie voor.”

“Ik werk op de afdeling dementie. Sommige bewoners vergeten alles, waardoor je elke dag opnieuw moet beginnen: ik stel mezelf ’s morgens telkens opnieuw voor, zij vragen naar mijn leven, ik vraag naar hun leven. Dat ik in hun leven een verschil kan maken, is ook voor mij een verrijking.”

Mieke Vanderstukken werkt sinds 11 jaar als verpleegkundige bij WZC Sint-Alexius. Met trots vertelt ze hoe ze zich elke dag inzet om een warme thuis te bieden aan de bewoners van het woonzorgcentrum.

“Er hangt een negatief beeld over ouder worden en werken met ouderen. Mensen zien vaak enkel aftakeling en verlies, terwijl ik bewoners hier dagelijks intense en waardevolle momenten zie beleven. Ouderenzorg gaat bij ons veel verder dan ‘zorgen voor’: het gaat over de mens achter de kwetsbare oudere zien, weten wat die persoon nodig heeft om zich goed te voelen. Van zorg zijn we geëvolueerd naar welzijn.”

“We hebben twee afdelingen voor mensen met dementie, waaronder een afdeling voor jongdementie. Het is natuurlijk confronterend om met die steeds jonger worden populatie in aanraking te komen, maar daardoor sta ik er zelf ook meer bij stil. Ik stel mezelf in hun plaats: wat zouden mijn verwachtingen zijn, hoe zou ik me hierbij voelen? Als referentiepersoon dementie engageer ik mezelf ook voor projecten zoals het levensverhaal. Dat houdt in dat we onze bewoners beter willen leren kennen: wat heeft die persoon vroeger gedaan en meegemaakt, waar hebben ze nood aan. Door mezelf in te leven in de denkwereld van bewoners, kan ik gedrag beter leren begrijpen en aangepaste zorg bieden. Zo probeer ik ervoor te zorgen dat ze zich hier thuis voelen en op een waardevolle manier hun laatste jaren kunnen spenderen.”

“Ik werk als verpleegkundige, maar inhoudelijk gaat mijn job veel verder dan het klassieke beeld van medicatie uitdelen of wonden verzorgen. Naar mijn gevoel heb ik hier veel meer verantwoordelijkheid dan ik ooit in een algemeen ziekenhuis zou hebben. Ik heb dan ook bewust voor geriatrie gekozen als afstudeerrichting. Voor onze bewoners willen we een thuis creëren, maar ook voor mij als medewerker voelt het woonzorgcentrum aan als een warme familie. Als team dragen wij zorg voor elkaar, ook vanuit de directie of de diensthoofden. Daarnaast wordt er naar je individuele talenten gekeken om deel te nemen aan projecten buiten de grenzen van de WZC’s, zoals het creëren van een dementievriendelijke samenleving.”

Catherine Wambacq werkt sinds 2011 bij WZC Huize Nazareth. Ze startte als adjunct teamcoördinator en groeide al snel door naar teamcoördinator. Daarmee is ze binnen AZT de langst werkende teamcoördinator binnen de ouderenzorg, een verdienste waar ze zeker trots op is. 👇

“Al van jongs af wilde ik iets in de zorg doen, dat was voor mij echt een roeping. Nadat ik eerst als zorgkundige was afgestudeerd, heb ik me nadien herschoold tot sociaal verpleegkundige. In 2011 begon ik bij WZC Huize Nazareth en in september van dat jaar startte ik nog een twee jaar durende kaderopleiding. Een jaar later werden we deel van AZT, een sterke organisatie waarin we toch nog steeds voldoende inspraak hebben en onze eigenheid kunnen behouden.”

“Ik doe mijn job in de eerste plaats voor de bewoners, met hart en ziel. Mijn motivatie om in de zorg te staan, was en is nog steeds inspraak geven aan de bewoners. Zij leven niet op ons werk, maar wij werken in hun huis. Zij kiezen hoe zij hun thuis willen vormgeven. Dat kan gaan van de aankleding van de dagzaal tot hun dagindeling. Om hier in het woonzorgcentrum een thuis te creëren, is het nodig dat we hun gewoontes overnemen. Is iemand het gewend om ’s avonds een bad te nemen, dan krijgt die bewoner hier ook ’s avonds een bad.”

“Ik heb veel respect voor ouderen, zij hebben veel levenswijsheid te delen. Ik neem graag de tijd om naar hun verhaal te luisteren.”

“Als teamcoördinator draag ik zorg voor mijn team. Ik wil mijn teamleden zich gelukkig laten voelen, zodat zij op hun beurt goede zorg kunnen bieden. Ik ben heel fier op mijn team en AZT als organisatie. Wij kijken écht uit naar activiteiten en gaan er helemaal in op. Zo konden we op het personeelsfeest de trofee van het best verklede team in ontvangst nemen.”