Dag van de mantelzorger – het verhaal van Carla
Op dag van de mantelzorger staan we stil bij de vele mantelzorgers in Vlaanderen die vaak een stille strijd voeren om hun partner, ouder, kind, zus, broer … te steunen met fysieke of mentale problemen.
Carla Boelen is mantelzorger van Marcel – je kent hem misschien nog van het tractorverhaal vorig jaar? Zijn oproep om nog eens met een tractor te rijden werd massaal gedeeld op sociale media. Marcel werd gediagnosticeerd met jongdementie.
De eerste signalen
“Marcel was vroeger een bezige bij: altijd in de weer met klusjes en hij reed veel met de tractor,” vertelt Carla. “Op een bepaald moment stopte dat echter. Hij werd ‘moeilijk’ en ik kreeg niks meer van hem gedaan. Tijdens die periode was hij gestopt met roken, dus ik dacht eerst dat het daaraan lag. Ik smeekte hem om weer te beginnen met roken en dreigde zelfs geregeld met een scheiding, maar niks hielp. Het was eigenlijk pas toen ze ook op zijn werk aangaven dat het niet goed ging, dat ik naar de dokter ben gestapt. Hij vond het raar en verwees door om een scan te laten nemen, maar het duurde nog een tijdje voordat hij doorverwees naar een psychiater.”
Diagnose jongdementie
“Pas toen we bij dokter Haekens op consult gingen en ze testen voor dementie deed, vielen de puzzelstukjes in elkaar. Omdat het steeds moeilijker ging, werd hij opgenomen op de afdeling ouderenpsychiatrie van AZT. Het is verre van een gemakkelijke beslissing om je man te laten opnemen, maar er was gewoon geen andere oplossing.”
“In mijn omgeving was veel onbegrip over zijn opname in een psychiatrisch ziekenhuis. Je ziet niet aan iemand dat hij dementie heeft, dus mensen begrepen niet wat er aan de hand was en waarom een goed persoon zoals Marcel werd opgenomen. Ze zagen niet hoe moeilijk het thuis ging met hem. Ook Marcels broer zag eerst niet wat er anders was aan Marcel. Pas toen hij eens een hele dag op Marcel kwam passen toen ik moest werken, snapte hij het. ’s Middags kreeg ik telefoon dat Marcel zijn medicijnen niet wilde nemen. Achteraf zei zijn broer dat hij geen idee had dat Marcel zo moeilijk deed.”
Onveilig gedrag
“Tijdens de opname in het psychiatrisch ziekenhuis mocht ik Marcel geregeld halen en een dag thuis spenderen. Een bepaalde dag is dat echter geëscaleerd toen ik hem terug naar het ziekenhuis moest brengen. Hij werd boos en begon zich af te reageren op het dashboard in de auto. Ik werd bang en autorijden met hem in die toestand was ronduit gevaarlijk. Vanaf toen kreeg hij geregeld een crisis en was het niet meer veilig om hem in huis te hebben. Ik kon mijn en zijn veiligheid niet garanderen.”
Verhuis naar het woonzorgcentrum
“Na zijn opname in het psychiatrisch ziekenhuis kon hij terecht in Sint-Alexius, een woonzorgcentrum met een gespecialiseerde afdeling voor mensen met jongdementie. Zijn verhuis naar daar was tijdens de coronaperiode, wat het allemaal heel moeilijk maakte. In het begin mocht ik niet op bezoek gaan en nadien moest iedereen afstand houden. Voor Marcel was dat enorm moeilijk om te begrijpen.”
“Nu, jaren later, vraagt hij af en toe nog eens om naar huis te gaan. Dat gaat echter niet – zonder begeleiding durf en kan ik hem niet alleen mee naar huis nemen. Dat is te gevaarlijk. Elk moment is er een risico op een crisis. Hij heeft ook evenwichtsproblemen en drempels nemen is moeilijk.”
“Wanneer ik op bezoek ga, neem ik hem wel eens de stad in en gaan we iets eten bij Vangrootloon. Stel dat er iets gebeurt, dan weet ik dat de medewerkers van WZC Sint-Alexius snel ter plaatse zijn. Maar mee op uitstap met de andere bewoners, dat gaat eigenlijk niet meer. Bij te veel prikkels krijg hij een crisis en daar worden andere mensen ook heel onrustig van.”
Structuur en onvoorspelbaarheid
“Marcel heeft veel nood aan structuur. Daarom hou ik me aan vaste bezoekdagen, die duidelijk op zijn kalender staan. Mijn week plan ik rond die dagen. Wanneer ik op bezoek kom, weet ik nooit hoe hij gaat zijn. Sommige dagen is hij oké, andere dagen is hij heel boos en voelt hij zich in de steek gelaten door mij.”
“Gesprekken voeren gaat vaak moeizaam. Zo vraagt hij soms naar zijn eerste vrouw, die op haar 29ste overleden is. ‘Daar weet ik niks van’, zegt hij wanneer ik antwoord dat ze al heel lang geleden gestorven is. Hij herkent mij als zijn vrouw op foto’s van 30 jaar geleden, maar hij legt de link niet tussen de Carla van toen en de Carla die ik nu ben, alsof dat twee verschillende personen zijn. Het vraagt allemaal veel energie.”
Zorg voor jezelf als mantelzorger
“Zolang Marcel er is, doe ik alles wat ik kan om voor hem te zorgen. Als mantelzorger is het heel belangrijk om ook goed voor jezelf te zorgen en zelf van het leven te genieten, want anders hou je dit niet vol. Ook steun van familie en vrienden is heel waardevol, en zeker je hart kunnen luchten bij iemand die je begrijpt. Ik heb veel aan mijn broer, want hij weet wat ik doormaak – zijn vrouw had ook dementie.”
“Het is een onzichtbare ziekte waar veel mensen mee te maken krijgen, maar er wordt weinig over gedeeld, waardoor het voelt alsof je alleen staat met je problemen. Ik hoop dat mensen iets hebben aan mijn verhaal en zich daardoor minder eenzaam voelen in hun situatie.”
Zit je met vragen als mantelzorger? Weet dat je steeds terecht kan bij lokaal dienstencentrum Sint-Alexius. Op 16 september 2025 nodigen we je graag uit voor een inspirerende focusgroep. Met jouw input bouwen we samen aan een aanbod dat écht werkt voor mantelzorgers in de regio Tienen. Meer info vind je hier.
